Sandra stond volop in het leven. Een leuke baan als PA op het hoofdkantoor van ABN AMRO, waarvoor zij in 2005 zelfs naar Londen verhuisde. Toen zij in 2007 weer terugkeerde naar Nederland en intern solliciteerde als assistent beleggingsadviseur werd ze al snel aangenomen. Het bleek een uitdagende functie, maar dat was het minst van haar problemen. Privé zat haar relatie in zwaar weer, wat resulteerde in stress, stalken en geweld. Niet zo gek dus dat zij de straat amper meer alleen op durfde. Moest ze om wat voor reden dan ook tóch die deur uit, dan resulteerde dat in extreme duizelingen. Wat ze ook probeerde: niets leek echt te helpen.

Altijd duizelig

“Achteraf gezien heb ik zo’n 3 jaar aangemodderd. Ik heb allerlei behandelingen en therapieën gevolgd, maar niets hielp duurzaam. Rond 2013 werd mijn situatie vrijwel onhoudbaar. De aanvallen volgden elkaar steeds sneller op elkaar, waardoor ik volledig in de ziektewet terecht kwam. Na twee jaar bleek werkhervatting absoluut nog niet mogelijk te zijn. Bij de minste inspanning duizelde het mij al: in de lift, als ik naar het kopieerapparaat liep. In 2016 is daarom in wederzijds overleg besloten dat mijn contract ontbonden zou worden.

Werken in een kas

In de tussentijd verhuisde ik van de randstad naar Brabant. Alles wat mij eerder zo aantrok in de stad, stond me nu juist tegen. Verandering van omgeving zou mij hopelijk goed bevallen. Het UWV kwam in die tijd met een plan om te herintreden. Lichamelijk was ik nog niet tot veel in staat, maar zij hadden een hele lijst met beroepen die ik makkelijk aan zou kunnen. Een standaard lijst, zo bleek, want ze wilden mij in een kas laten werken, terwijl ik amper kon staan of hurken. En ze zochten functies zonder klantcontact en collega’s, terwijl ik juist behoefte had aan contact met anderen.

Gehoord en gezien worden

Omdat ABN AMRO eigen risicodrager is, hadden ze ook na het ontbinden van mijn contract toch een zorgverplichting. Zij schakelden een landelijke arbodienst in die mij zou moeten helpen bij de re-integratie. Zij wilden weten hoe het ging, maar veel meer konden ze naar mijn idee niet voor mij doen. Wat ze wel deden was mij in contact brengen met Hermien van Omzien. Na de eerste kennismaking hielden we contact. Het voelde goed om gehoord en gezien te worden. Ik had er zelfstandig de kracht nog niet voor om actie te ondernemen. Na zo’n lange tijd uit het arbeidsproces is het lastig om weer aan de slag te gaan. Kan ik het wel? Wil ik het wel? Uiteindelijk heb je geen keuze: ik moest wel.

Verandering van omgeving

Na verloop van tijd kreeg ik een telefoontje van Hermien: of ik interesse had in een functie bij de Rabobank? Na al die tijd bij een bank te hebben gewerkt, was dat eigenlijk wel het laatste waar ik aan dacht. Toch had ik het daar altijd heel leuk gevonden. Dus waarom niet? Praten kon geen kwaad. Hermien regelde een kennismaking, die door de komst van Corona digitaal plaatsvond. Het gesprek verliep goed en na een paar dagen kreeg ik te horen dat ik kon beginnen in hun callcenter. Nu sta ik 24 uur per week klanten te woord. Ik help bij problemen als een geblokkeerde of verloren pas, maar binnenkort kan ik ze ook helpen bij verzekeren. Sinds kort volg ik de interne opleiding verzekeren, waar ik veel energie uithaal. Het werken doet me echt goed. Evenals de verandering van omgeving.

Fijne contactmomenten

Het contact met Omzien is na mijn indiensttreding eigenlijk alleen maar beter geworden. Ik kan altijd bij Inge en Hermien terecht voor vragen, maar we hebben vaak even een ‘gewoon’ contactmomentje. Het is fijn om te weten dat er bedrijven zijn die verder kijken.”