Een oud-collega die je na jaren weer spontaan tegenkomt, geeft natuurlijk genoeg gespreksstof. Althans; als het aan Tanja en Liesbeth ligt. Zij hadden een verleden bij Vedior, maar waren elkaar daarna uit het oog verloren. Na het gesprek maakten zij een connectie via LinkedIn, wat uiteindelijk zou zorgen voor een mooie carrière switch van Tanja.

Kennismaking

‘Liesbeth reageerde op een LinkedIn bericht van mij. Ik was op zoek naar een nieuwe baan en zij stelde voor dat ik contact op zou nemen met Jikke, omdat er een functie vrij zou komen bij een klant van hen. Dit zou goed bij mij passen. Ik ben op gesprek geweest en werd aangenomen. De opdracht liep echter 10 maanden. Zo kwam het dat Jikke mij niet heel lang daarna zelf benaderde voor een functie die vrij zou komen op de procesadministratie van Staatvandienst. Aan het einde van het gesprek gaf ze eerlijk aan dat de functie wellicht niet helemaal passend zou zijn, maar dat op gesprek gaan sowieso goed zou zijn. Ik kon dan immers al wel kennismaken met de organisatie.’

Zonde van ervaring en ambities

Zo gezegd, zo gedaan. Tanja had een goed en ontspannen gesprek met Irma van HR en Jeannette van proces. Ook hierbij werd er direct eerlijk naar haar gecommuniceerd. Jeannette gaf namelijk al aan het einde van het gesprek aan, dat ze mij graag in haar team zou hebben, maar dat ik het daar zelf niet lang vol zou houden. Ze vond het zonde van mijn ervaring en ambities. Ik had tot dusver altijd HR-functie gehad, maar persoonlijke ontwikkeling heeft altijd mijn interesse gehad. Daarom dachten zij dat een functie als loopbaanconsultant beter bij mij zou passen. Helaas hadden ze op dat moment geen vacatures vrij.’

Door naar Moedigh

De weken gingen voorbij en op een zeker moment zag Tanja een vacature voorbijkomen die perfect in haar straatje paste: loopbaanconsultant voor regio stedendriehoek. ‘Ik heb direct de telefoon gepakt en contact opgenomen met Jikke. Natuurlijk hadden ze bij Staatvandienst gezegd dat ze mijn cv in portefeuille zouden houden, maar je weet zelf hoe dat gaat… Jikke gaf aan dat zij niets deden met de werving & selectie voor deze functie, maar dat Moedigh hiervoor de aangewezen partij was. Of ze mijn gegevens door kon sturen naar Madelon? Graag natuurlijk!’

Videocall om 19 uur

Niet veel later werd Tanja gebeld door Madelon. De klik was er duidelijk, waardoor het een heel leuk gesprek werd. Zij dacht dat ik zeker zou passen bij Staatvandienst en beloofde mij voor te stellen aan Karin. Dat ik nog geen dag later een bericht van Karin kreeg, was een fijne verrassing. Zeker toen zij voorstelde om op donderdag om 19 uur een videocall te plannen met nog twee toekomstige collega’s. Waarom niet? Ook dit gesprek verliep heel soepel en ondanks mijn gebrek aan ervaring in dit specifieke vakgebied, belde ze tóch de volgende dag met het bericht dat zij het zagen zitten. Wel op voorwaarde dat ik een dag mee zou lopen met een collega om er zeker van te zijn dat mijn verwachtingen en de werkzaamheden op één lijn zouden zitten.’

Cirkel is rond

Daar ging Tanja met enthousiasme mee akkoord en inmiddels is zij dus bijna anderhalf jaar werkzaam bij Staatvandienst. ‘Ik ben zo blij dat ik mijn droombaan gevonden heb én dat ik anderen mag begeleiden om dit ook te ervaren. Wel heel leuk trouwens dat de eerste kandidaat die ik geholpen heb, uiteindelijk via een contact van Omzien aan het werk is gegaan. Zo is de cirkel weer rond. Sowieso zal ik het nooit nalaten om Omzien te betrekken bij plaatsingen; ik draag ze een warm hart toe.’

Sophie (35) liep al langere tijd rond met een onbestemd gevoel. ‘In mijn functie had ik bijna dagelijks te maken met boze mensen. Ik kreeg veel verantwoordelijkheden op mijn werk, maar niet de middelen om ze op te lossen. Dit leidde tot frustratie bij klanten en steeds meer stress bij mij. Hierop besloot ik een dag minder te gaan werken om uit te zoeken wat ik dan wél wilde.’ Dat kwam er niet meer van, want nadat Sophie kort op elkaar te maken kreeg met twee tegenslagen in haar privé-omgeving, was de emmer vol. In 2019 viel zij uit met de diagnose burn-out…

Alleen maar huilen

‘In het begin was ik vooral moe en extreem emotioneel. Ik heb veel gehuild toen. Ik wilde altijd iedereen tevreden houden. Dat was duidelijk niet gelukt. Toch bleef ik door de tranen heen optimistisch; als ik een maandje rust zou nemen, zou ik weer vol energie aan de slag kunnen. Little did I know.’

Terugval

Na die maand was Sophie er nog lang niet. Ze kreeg ondersteuning in de vorm van behandelingen bij de psycholoog om uit te vinden waar haar valkuil zat. Dat leek effect te hebben en na verloop van tijd dacht ze dan ook klaar te zijn voor re-integratie bij haar werkgever. De paniekaanvallen en stress die daarop volgenden gaven wel aan dat terugkeren in haar oude functie niet haalbaar zou zijn.

Traineeship

‘Nadat ook de arbeidsdeskundige had geconcludeerd dat terugkeer in mijn oude functie niet mogelijk was, kreeg ik een 2e spoortraject aangeboden. Hierin werd gekeken naar wat ik kan, maar ook naar wat ik wil en wie ik als persoon ben. Door corona was het aantal werkervaringsplekken beperkt, maar door een traineeship sociaal ondernemen te volgen kon ik toch weer beginnen met opbouwen. Na vijf maanden sloot ik het af en kwamen mijn coach en ik tot de conclusie dat ik nog niet helemaal de oude was. Zo kwam ik via de WIA in een nieuw coachingstraject.’

Betrokken coach

Toen ook dit coachingstraject bijna ten einde was en Sophie het vertrouwen in passend werk een beetje begon te verliezen, belde haar 2e spoor coach. ‘Ze had een vacature voorbij zien komen via Omzien. Dat zou écht wat voor mij zijn. Ik klaarde op bij de gedachte én ook van het feit dat deze coach nog steeds zo betrokken was trouwens.’

Geen baan, wel contact

De vacature die haar in contact bracht met Omzien bleek uiteindelijk toch minder passend dan gedacht, maar zorgde wel voor het eerste contact. Hermien hield haar in portefeuille en toen het Oekraïne project zich aandiende leek dit dan ook een hele goede match.

In het diepe

‘Dat is het zeker. Het is fijn dat de functie speciaal voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt was. Het zorgt voor de juiste begeleiding en ik kan volledig mezelf zijn. Toch had ik vooraf ook wel twijfels; zouden ze mij anders behandelen? Dat wilde ik natuurlijk ook niet. Dat bleek totaal niet het geval. Sterker nog: ik werd behoorlijk in het diepe gegooid. Het was natuurlijk een lopend project, dus rustig opbouwen was er niet bij.

Afwisseling en groei

De hectiek, afgewisseld met voldoende rust, bleek precies wat Sophie nodig had. ‘Ik wende snel aan de afwisseling en het vertrouwen in mijn eigen kunnen groeit nog steeds. Inmiddels ben ik er wel achter dat een burn-out een behoorlijk wissel op je trekt en dat ik mezelf goed in de gaten moet houden. Maar ik ben er weer. En ik doe eindelijk wat ik echt graag wilde, namelijk wat bijdragen aan een betere wereld. Daar ben ik trots op!’

Joyce Verschueren is teamlead bij Rabobank Klantenservice. Zij startte ruim een jaar geleden met de begeleiding van medewerkers met een afstand tot de arbeidsmarkt. Omzien is één van de partijen die hiervoor kandidaten voorstelt en daar heeft Joyce tot op de dag van vandaag nog veel plezier van. “Het is zo’n fijne organisatie om mee samen te mogen werken. Zowel om mee te sparren, maar vooral ook omdat zij mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt weer een plekje geven op de werkvloer. Dat is van onschatbare waarde.”

Inclusief en divers

Rabobank vindt inclusiviteit belangrijk . Eens in de zoveel tijd starten we een opleidingstraject voor nieuwe instromers. Via Recruitment en HR krijg ik dan de vraag of er nog plek in mijn team is. De kandidaten die via Omzien komen, krijgen namelijk een plekje naast de reguliere instromers. Dat vinden we belangrijk, omdat ze hierdoor echt ‘part of the team’ worden. Natuurlijk wil ik deze mensen wel extra aandacht geven. Tijdens het opleidingtraject heb ik daarom vaak al even contact met de mensen. Juist met de kandidaten van Omzien is het extra belangrijk om ze warm binnen te laten komen. Het is al spannend genoeg.”

Zelfvertrouwen en vertrouwen als grootste goed

“Wanneer ze uit het opleidingstraject komen, maken we afspraken en bekijken we wat er nodig is. Kandidaten die via de aparte instroomgroep komen, hebben vaak wat maatwerk nodig. Dit kan een aangepaste werkplek of werkzaamheden zijn. Sommige nieuwe medewerkers kunnen al veel aan, anderen hebben liever een opbouw in de werkzaamheden . We proberen ze uit te dagen om te leren, op te klimmen en vooral door te gaan. Ik merk wel dat nieuwe medewerkers soms moeite hebben om zich bloot te geven, doordat ze in het verleden teleurgesteld zijn. Het opbouwen van zelfvertrouwen en vertrouwen is het grootse goed. Dat is voor beide partijen soms harder werken dan vooraf gedacht, maar heel erg dankbaar.”

Bevlogen medewerkers

“Vanuit de bank krijg ik alle vrijheid om dit te doen, dat is fijn. Natuurlijk zijn er voorafgaand aan deze werkvorm randvoorwaarden opgesteld. We zijn immers wel een bank en vinden het belangrijk dat de kwaliteit goed is. Als dat klopt, staat niets ons in de weg om van mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt bevlogen en enthousiaste medewerkers van ons Klantenservice te maken.”

 

Evi had een energiek en sociaal leven: een leuke baan als accountmanager voor een tof kledingmerk, goede vrienden die ze uiteraard vaak wilde zien en een fijne band met haar familie. Tot haar vader in het ziekenhuis belande en zij daarna steeds meer ‘vage’ klachten kreeg: hoofdpijn, dubbelzien, buikpijn, moe en meer klachten van deze aard. Bezoek aan de huisarts wees in eerste instantie niets uit. Totdat zij bij een waarnemende arts kwam die op de hoogte was van de privéomstandigheden. Hij stelde een kristalheldere diagnose: psychische overbelasting. Een burn-out dus. En dat was precies waar ze op haar 29ste niet op zat te wachten…

Geven en nemen

“Ik had natuurlijk al langer klachten, maar die wist ik vakkundig te negeren. Ondanks dat ik mijn werk heel leuk vond, werd er veel meer verwacht dan gegeven. Zo was ik in mijn eentje verantwoordelijk voor heel Nederland én België. Ik leefde zo ongeveer in mijn auto en liep voortdurend op mijn tenen. Er was totaal geen waardering of begrip. Pas toen mijn vader in het ziekhuis werd opgenomen en ik op enorm veel onbegrip stuitte bij mijn toenmalige werkgever leek het hek van de dam. Achteraf gezien niet zo gek.”

Nooit meer terug

“Eind 2017 werd de diagnose gesteld en werd ik doorgestuurd naar de psycholoog. Deze gesprekken waren fijn, maar uiteindelijk moest ik het toch zelf gaan doen. Dat herstel duurde lang, maar heeft mij sterker en wijzer gemaakt. Mezelf op de eerste plek zetten leek lange tijd zo egoïstisch, maar nu weet ik beter. Uiteindelijk voelde ik me goed en sterk genoeg om te kijken naar nieuw werk. Dat ik niet meer terug wilde naar mijn oude werkgever stond als een paal boven water.”

Willen & kunnen

“Via de arbodienst kwam ik in contact met een jobcoach. Met haar heb ik gesprekken gevoerd over wat ik wilde en hebben we via verschillende testen bepaald wat goed bij mij zou passen. Hier kwam uit dat het commerciële helemaal niet goed paste en ik juist een service georiënteerde functie zou moeten uitvoeren. Toevallig kende mijn jobcoach een klantadviseur bij de Rabobank, die ook buddy is. Zij regelde een oriënterend gesprek met haar om te kijken naar de inhoud van zo’n functie.”

Gat in het cv

“Ondertussen maakte ik mij regelmatig zorgen over het gat dat was ontstaan op mijn CV. De Rabobank sprak mij als organisatie namelijk enorm aan en ik wilde voorkomen dat zij een verkeerd beeld van mij zouden krijgen. De klantadviseur stelde mij gerust, door te vertellen dat Rabobank juist erg bezig was met inclusiviteit en liever naar ‘het complete plaatje’ keek. Hierop gaf zij mij het nummer van Omzien met de boodschap dat ik daar eens mee zou moeten praten.”

Warm bad

“Begin 2021 maakte ik een afspraak met Hermien en was overweldigd door de warme ontvangst. Het was voor mij een enorme eye-opener: zo kunnen mensen dus ook met elkaar omgaan. Heel fijn. Tijdens het gesprek gaf ze aan dat de functie waar ik voor op gesprek was geweest, toevallig open stond bij de Rabobank. Voorafgaand aan het sollicitatiegesprek heb ik veel aan Hermien gehad. Ze heeft me vertrouwen gegeven door de gesprekken te simuleren en tips te geven. De gesprekken bij de Rabobank voelden daardoor heel relaxed en niet onbelangrijk: ik werd aangenomen!”

Terugval

“Helaas sloeg dit enthousiasme snel om in neerslachtigheid. Ik had na een paar weken wederom weinig energie en herkende in vroeg stadium wat signalen. Dat gaf stress, want na alles wat zij voor mij gedaan hadden, kon ik toch niet weer ziek worden? Met Hermien hierover gesproken en zij adviseerde om me ziek te melden. Ook Rabobank reageerde hier heel lief op en gaf mij de ruimte.”

Een nieuwe rol

“Deze ruimte hebben we gebruikt om te achterhalen waar het fout is gegaan. Dat bleek in de ad-hoc stressvolle situaties te zitten die de functie met zich meebracht. Ik was simpelweg niet in staat om het los te zien. Aangezien ik graag wilde blijven en de Rabobank mij ook wilde houden, ben ik samen met Omzien en Rabobank op zoek gegaan naar een nieuwe rol. Die hebben we gevonden in een afdeling waar ik op de achtergrond collega’s ondersteun. Ik ben dus zeker met klanten en service bezig, maar hoef niet ad-hoc te reageren op veranderende omstandigheden. Het is een superleuke functie en ben blij met de kansen die mij geboden zijn. Mijn energielevel is weer hoog, ik heb zin om aan het werk te gaan én mijn sociale leven weer op te pakken. Het is fijn om weer écht mee te draaien in de maatschappij!”

Sandra stond volop in het leven. Een leuke baan als PA op het hoofdkantoor van ABN AMRO, waarvoor zij in 2005 zelfs naar Londen verhuisde. Toen zij in 2007 weer terugkeerde naar Nederland en intern solliciteerde als assistent beleggingsadviseur werd ze al snel aangenomen. Het bleek een uitdagende functie, maar dat was het minst van haar problemen. Privé zat haar relatie in zwaar weer, wat resulteerde in stress, stalken en geweld. Niet zo gek dus dat zij de straat amper meer alleen op durfde. Moest ze om wat voor reden dan ook tóch die deur uit, dan resulteerde dat in extreme duizelingen. Wat ze ook probeerde: niets leek echt te helpen.

Altijd duizelig

“Achteraf gezien heb ik zo’n 3 jaar aangemodderd. Ik heb allerlei behandelingen en therapieën gevolgd, maar niets hielp duurzaam. Rond 2013 werd mijn situatie vrijwel onhoudbaar. De aanvallen volgden elkaar steeds sneller op elkaar, waardoor ik volledig in de ziektewet terecht kwam. Na twee jaar bleek werkhervatting absoluut nog niet mogelijk te zijn. Bij de minste inspanning duizelde het mij al: in de lift, als ik naar het kopieerapparaat liep. In 2016 is daarom in wederzijds overleg besloten dat mijn contract ontbonden zou worden.

Werken in een kas

In de tussentijd verhuisde ik van de randstad naar Brabant. Alles wat mij eerder zo aantrok in de stad, stond me nu juist tegen. Verandering van omgeving zou mij hopelijk goed bevallen. Het UWV kwam in die tijd met een plan om te herintreden. Lichamelijk was ik nog niet tot veel in staat, maar zij hadden een hele lijst met beroepen die ik makkelijk aan zou kunnen. Een standaard lijst, zo bleek, want ze wilden mij in een kas laten werken, terwijl ik amper kon staan of hurken. En ze zochten functies zonder klantcontact en collega’s, terwijl ik juist behoefte had aan contact met anderen.

Gehoord en gezien worden

Omdat ABN AMRO eigen risicodrager is, hadden ze ook na het ontbinden van mijn contract toch een zorgverplichting. Zij schakelden een landelijke arbodienst in die mij zou moeten helpen bij de re-integratie. Zij wilden weten hoe het ging, maar veel meer konden ze naar mijn idee niet voor mij doen. Wat ze wel deden was mij in contact brengen met Hermien van Omzien. Na de eerste kennismaking hielden we contact. Het voelde goed om gehoord en gezien te worden. Ik had er zelfstandig de kracht nog niet voor om actie te ondernemen. Na zo’n lange tijd uit het arbeidsproces is het lastig om weer aan de slag te gaan. Kan ik het wel? Wil ik het wel? Uiteindelijk heb je geen keuze: ik moest wel.

Verandering van omgeving

Na verloop van tijd kreeg ik een telefoontje van Hermien: of ik interesse had in een functie bij de Rabobank? Na al die tijd bij een bank te hebben gewerkt, was dat eigenlijk wel het laatste waar ik aan dacht. Toch had ik het daar altijd heel leuk gevonden. Dus waarom niet? Praten kon geen kwaad. Hermien regelde een kennismaking, die door de komst van Corona digitaal plaatsvond. Het gesprek verliep goed en na een paar dagen kreeg ik te horen dat ik kon beginnen in hun callcenter. Nu sta ik 24 uur per week klanten te woord. Ik help bij problemen als een geblokkeerde of verloren pas, maar binnenkort kan ik ze ook helpen bij verzekeren. Sinds kort volg ik de interne opleiding verzekeren, waar ik veel energie uithaal. Het werken doet me echt goed. Evenals de verandering van omgeving.

Fijne contactmomenten

Het contact met Omzien is na mijn indiensttreding eigenlijk alleen maar beter geworden. Ik kan altijd bij Inge en Hermien terecht voor vragen, maar we hebben vaak even een ‘gewoon’ contactmomentje. Het is fijn om te weten dat er bedrijven zijn die verder kijken.”