Sophie (35) liep al langere tijd rond met een onbestemd gevoel. ‘In mijn functie had ik bijna dagelijks te maken met boze mensen. Ik kreeg veel verantwoordelijkheden op mijn werk, maar niet de middelen om ze op te lossen. Dit leidde tot frustratie bij klanten en steeds meer stress bij mij. Hierop besloot ik een dag minder te gaan werken om uit te zoeken wat ik dan wél wilde.’ Dat kwam er niet meer van, want nadat Sophie kort op elkaar te maken kreeg met twee tegenslagen in haar privé-omgeving, was de emmer vol. In 2019 viel zij uit met de diagnose burn-out…
Alleen maar huilen
‘In het begin was ik vooral moe en extreem emotioneel. Ik heb veel gehuild toen. Ik wilde altijd iedereen tevreden houden. Dat was duidelijk niet gelukt. Toch bleef ik door de tranen heen optimistisch; als ik een maandje rust zou nemen, zou ik weer vol energie aan de slag kunnen. Little did I know.’
Terugval
Na die maand was Sophie er nog lang niet. Ze kreeg ondersteuning in de vorm van behandelingen bij de psycholoog om uit te vinden waar haar valkuil zat. Dat leek effect te hebben en na verloop van tijd dacht ze dan ook klaar te zijn voor re-integratie bij haar werkgever. De paniekaanvallen en stress die daarop volgenden gaven wel aan dat terugkeren in haar oude functie niet haalbaar zou zijn.
Traineeship
‘Nadat ook de arbeidsdeskundige had geconcludeerd dat terugkeer in mijn oude functie niet mogelijk was, kreeg ik een 2e spoortraject aangeboden. Hierin werd gekeken naar wat ik kan, maar ook naar wat ik wil en wie ik als persoon ben. Door corona was het aantal werkervaringsplekken beperkt, maar door een traineeship sociaal ondernemen te volgen kon ik toch weer beginnen met opbouwen. Na vijf maanden sloot ik het af en kwamen mijn coach en ik tot de conclusie dat ik nog niet helemaal de oude was. Zo kwam ik via de WIA in een nieuw coachingstraject.’
Betrokken coach
Toen ook dit coachingstraject bijna ten einde was en Sophie het vertrouwen in passend werk een beetje begon te verliezen, belde haar 2e spoor coach. ‘Ze had een vacature voorbij zien komen via Omzien. Dat zou écht wat voor mij zijn. Ik klaarde op bij de gedachte én ook van het feit dat deze coach nog steeds zo betrokken was trouwens.’
Geen baan, wel contact
De vacature die haar in contact bracht met Omzien bleek uiteindelijk toch minder passend dan gedacht, maar zorgde wel voor het eerste contact. Hermien hield haar in portefeuille en toen het Oekraïne project zich aandiende leek dit dan ook een hele goede match.
In het diepe
‘Dat is het zeker. Het is fijn dat de functie speciaal voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt was. Het zorgt voor de juiste begeleiding en ik kan volledig mezelf zijn. Toch had ik vooraf ook wel twijfels; zouden ze mij anders behandelen? Dat wilde ik natuurlijk ook niet. Dat bleek totaal niet het geval. Sterker nog: ik werd behoorlijk in het diepe gegooid. Het was natuurlijk een lopend project, dus rustig opbouwen was er niet bij.
Afwisseling en groei
De hectiek, afgewisseld met voldoende rust, bleek precies wat Sophie nodig had. ‘Ik wende snel aan de afwisseling en het vertrouwen in mijn eigen kunnen groeit nog steeds. Inmiddels ben ik er wel achter dat een burn-out een behoorlijk wissel op je trekt en dat ik mezelf goed in de gaten moet houden. Maar ik ben er weer. En ik doe eindelijk wat ik echt graag wilde, namelijk wat bijdragen aan een betere wereld. Daar ben ik trots op!’
